කවි නොලියු කවියාට ලියා තබමි ලිපියට පිළිතුරකි...
නිකිණි මේඝයට සනෙහසිනි,
සියළු වැරදි වලට මා වැරදිකරු කරමින්, බොහෝ දෑ මඟ හැර නුඹ ලියාතැබූ ලිපිය ලදිමි... වසන්තයන් දෙකක් ගතවෙන්නටත් මත්තෙන් නුඹට මඟහැරී ඇතිදේ බොහෝ හෙයින් ඉතිරිය අමතක වෙන්නට පෙර ලියා තබමි...
ඒ අප බාහිර ලෝකයෙන් වසන්ව එකිනෙකාගේ ඇස් කාච තුළට අනායාසයෙන් රිංගාගෙන ආයාසයෙන් ජීවත් වූ සමයයි... හරි හැටි නමක් නොදන්නා අඩුවක් ගැන මම නිතර මැසිවිලි කීවා නුඹට මතක ඇතැයි සිතමි...
ජනේරු වැහි හතරක වැහි කැටයක් ගානේත්, ගිනිගෙන දැවුනු ගිම්හාන තුනක අව් රැල්ලක් ගානේත් අප සෙවූ ඒ අඩුව අනෙකක් නොව වචන අකුරු නම් ආශ්චර්යය යැයි එදා නුඹ හොඳින්ම දැනසිටි බව මම දැන් අදහමි...
සිතුවිලි නිද්‍රාවෙන් ගල්වෙන තරම් මා පෙලූ ඒ නිහඬතාවය වචන අකුරු වලින් සමනය කලහැකි බව සාහසික ලෙස නුඹ මගෙන් වසන් කලා පමණක් නොව, නෙතු පියන් වසනා සඳ අපට හොරෙන් අප හදවත් එකිනෙකාට කොඳුරන රිද්මය පවා නුඹට ඇසෙන බව පවසමින් මා මුලා කරන්නටද එඩිතර වූ අයුරු පුදුමාකාරය...
හුදෙක් නුඹේ හැඟීම් මාත්‍රයක දැවටුනු මුරණ්ඩුකම ගැන විශ්වාසය තැබූ මම නෑසෙන හදවත් රිද්මයක් ගැන සිගරැට් දුම හා ඔට්ටු තබා පැරදුනු රාත්‍රීන් ගනන කොපමණදැයි නුඹ කවදා දැනගනීද...
මගේ සල්ලාලකම ගැන චෝදනා කරන නුඹ විරාගී කවියෙකුගේ උපයෝගීතාවය ගැන ප්‍රශ්න කල අයුරු අමතකද..? ඉන් අධෛයිරයට පත්ව මා ලියූ කවි සියල්ල කීතු වලට ඉරනා විට කවි ඉතිරි කර ඒවායින් විරාගය සූරා ඉවත් කරන්නට නුඹට තුබූ සංයමය ගැන අද මම පුදුම නොවෙමි... ඉරුණු කවිපද සියල්ල එක යොතක් කොට අඹරා මල පුඩුවක් සාදාගත් මම වෙහෙසකර ලිංගික තිගැස්මක සුරතාන්තයෙන් ආරූඬව නුඹේ දෑස් පියවෙද්දී නුඹේ සිලිටි ගෙල සිරකිරීමට නොයෙක්වර මාන බැලූ බව නුඹ නොදන්නවා ඇති.. එහෙත් ඒ කිසිවිටෙක නුඹේ දෑස් නොපියවීම අහම්බයක් නොවන බව මම දැන් දනිමි...
බක්මහ ගිනියම් පාරජම්බුල උනුසුම කොළඹ පාරක් ගානේ වහින සමයක සිහිකැඳවීම පිනිස අතැරගිය ධවල කානේශන් මල් සුවඳ දිගේ නුඹ ආපසු පැමිනේයැයි සැකයෙන් මම ඒවා ආදරයෙන් රක්ශා කලෙමි... සුලගේ පිපී නැටූ ඒ මල් "ඇද්ද තොට...ඇද්ද තොට..." යන විසුළු රැඟුමෙන් රඟන්නට ගත් පසු ඒ සියල්ල මුලින්ම උදුරා විනාශ කර දමනවා හැර මට වෙනත් විකල්පයක් නොවීය...ඒවා නැවත දළුලා නොවැඩෙන තරමට තලා පොඩිකර දමන්නට මා සමත් වුවද, අදත් මද්දහනේ කොළඹ යද්දී මගේ දිවට තියුනු මලකඩ රසයක් දැනෙනු වළක්වා ගත නොහේ.. එය පහව යනතුරු මම කොළඹ අසංවර අහස උරා බී කට සෝදා කෙල ගසමි...
නුඹව ගිනි උදුනට විසිකිරීමට තරම් මම මෝඩ නොවෙමි...ඒ වහා ගිනි ඇවිලෙන සුළු නුඹේ දහනය ගැන ඇති සැකයකින් නොවේ... අප වෙන්වූ දින පටන් දැවෙමින්ද තැවෙමින්ද දැවී දැවී තැවෙමින්ද ඇවිලෙන නුඹේ ආත්මය නුදුරේම අඟුරු වන බව දන්නා හෙයිනි...
නුඹේ මලගමදා සොහොන් කොතේ නුඹ වෙනුවෙන් මා යමක් ලියූබව නුඹ නොදන්නවා ඇතැයි සිතමි... නුඹ මියගිය ආදරවන්තයින්ගේ දිනයට පසුදින නුඹේ සැම්සුන් ගැලැක්සි සොහොන් කොතේ මිස්ඩ් කෝල්ස් විසිහතරක් නුඹ වෙනුවෙන් මම ලියා තැබුවෙමි...
නුඹ එය දුටුවාද මම නොදනිමි...නොදැක්කානම් කියන්න..
මීට
අගතියට පත්,
කවි නොලියූ කවියා.
ප.ලි. : සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ කලකට පසු කියවූ අපූරු නිර්මාණයක් වන කවි නොලියු කවියාට ලියා තබමි ලිපිය කියවීමෙන් ආතුර වුනු හදවත යථාතත්වයට පත්කරගනු වස් ලියැවුනකි...
සිංහල බ්ලොග් ලොව දිග්විජය කල බස්සීගෙන් පසු එහි නිර්මාණාත්මක ෂානරයට වැදුන සොදුරුතම හෙණ පහර අමාගේ හීන සාප්පුව යැයි හඟිමි...පරිගණක තිරයේ ඉහල සිට පහලට දෑස් ගෙනයන පමාවට නොදනිත් දරුවන් ඇකයෙන් වැටෙන විසල්ගේ අරුම ලිවිල්ලට බ්ලොග් ලොව බොහෝ විසිතුරු සිත්තම් මවන්නට හැකිවේවායි පතමි...
